Ze liep de kilometer vanaf de dokter naar huis. Het was veel te koud om te fietsen. En er lag een dik pak sneeuw. Ze liep door om warm te blijven. Ze droeg de dikke leren bergschoenen die ze tijdens haar studententijd had aangeschaft om te skiën. Haar hart bonsde van geluk. Ze zou straks meteen haar man schrijven. Ze had het al gedacht en de dokter had het bevestigd: ze was in verwachting!
Thuisgekomen hield ze haar jas nog even aan. Ze nam de kolenkit en liep door de sneeuw naar het schuurtje. Daar stonden twee jutten zakken met nootjes IV. Terug bij de keukendeur stampte ze de sneeuw van haar schoenen en liep door naar de kachel in de woonkamer. Met de pook porde ze de hete as op totdat de sintels rood gloeiden. Daarna gooide ze de nootjes op het rooster.Met een half uurtje werd het warm genoeg om haar jas en dikke schoenen uit te doen. Ze zette thee en ging aan de eettafel zitten om haar brief te schrijven. Op de achtergrond had ze de radio aanstaan om wat geluid in het stille huis te brengen. De verslaggever had het over de hel van het noorden. In deze gure vrieskoude werd vandaag de Elfstedentocht gereden. Ze had de verhalen gehoord van de auto’s die dwars over het IJsselmeer naar Friesland waren gereden.Het werd langzaam behaaglijk in de kamer. De rest van het huis bleef steenkoud. Volgend jaar zou dat misschien anders zijn. In hun nieuwbouwhuis was de centrale verwarming al aangelegd. Elke kamer had een radiator. Hoe heerlijk zou het zijn als volgend jaar de keuken en de badkamer ook verwarmd zouden zijn! En de babykamer! Er was bij de verkoop beloofd dat ze meteen op het gasnet aangesloten zouden worden, maar in 1962 had men dat toch niet gehaald. En nu was het natuurlijk vorstverlet.‘Lieve Paul’, begon ze haar brief. Ze begon met het heerlijke nieuws dat ze in de zomer een kindje zouden krijgen. Hopelijk was hij dan terug. Paul was bij de marine en net twee maanden geleden uitgevaren naar de West. De kruiser waarop hij eerste stuurman was zou acht maanden wegblijven dus dan zou hij op tijd terug zijn voor de bevalling. Ze hoopte het. Ze redde zich wel in haar eentje, maar bij de geboorte van hun eerste kind moest hij toch aanwezig zijn. Tja, ze wist waar ze aan begon, toen ze met een marineman trouwde. Iedereen had haar gewaarschuwd en haar familie had lang geprobeerd het huwelijk tegen te houden.Dus liet ze zich niet kisten. De lange dagen alleen bracht ze door met het schilderen van de babykamer, het bekleden van het wiegje en het naaien van babykleertjes. Op de radio hoorde ze dat Reinier Paping over de finish was. Tot laat gingen de berichten over schaatsers die van het ijs gehaald werden met bevroren tenen en neuzen. Ze gooide nog wat kolen in de kachel. De kolen waren duur, maar met deze extreme koude was het echt nodig om het vuurtje wat hoger op te stoken. Morgen zou ze de brief posten. Hopelijk zou hij hem over twee à drie weken krijgen. En hopelijk zouden ze gauw op het gas worden aangesloten. Wat een luxe zou dat zijn!
